Jesteśmy istotami społecznymi, co oznacza, iż nie możemy w pełni istnieć samodzielnie. Nie możemy polegać wyłącznie na sobie. Spójrzmy na codzienne funkcjonowanie. Jeden człowiek zajmuje się konkretną usługą po to, żeby inna osoba mogła z niej korzystać. Na bardziej filozoficznym poziomie można stwierdzić, iż wzbogacamy się osobowościowo (lecz też cofamy w rozwoju) się dzięki innym osobom, że taka relacja nas wzbogaca i kreuje nasz charakter. Nie można być bowiem sobą, nie można poznać siebie bez kontaktu z innymi osobami.
Już słyszę głosy sprzeciwu mówiące, iż przecież egzystują na świecie samotnicy, którzy dokonali takiego wyboru świadomie. Przerwali więź ze światem ludzi, gdyż ponad wszystko cenią sobie samotność. To prawda, takie coś ma miejsce, jednakże zawsze jest jakiś powód tego typu filozofii bytowania.
Autor: Ministerie van Buitenlandse Zaken
Źródło: http://www.flickr.com
Odsuwają się od innych osoby skrzywdzone, oszukane, zdradzone, tracące bliską osobę, a także z problemami natury emocjonalnej. Co do krzywd nie ma wątpliwości – każdy z nas może poczuć, iż skoro ludzie są niedobrzy nie warto żyć w tak urządzonym świecie.
Zrozumiałą odpowiedzią jest mechanizm obronny – ucieczka z rzeczywistości, w których relacje między ludźmi to norma. Często się jednakże zdarza, że ktoś marzy o tym, aby wyjść ze swojej „jaskini”, lecz pewne problemy emocjonalne mu na to nie pozwalają. Jednym z najbardziej znanych jest lęk społeczny czyli strach przed interakcjami z innymi ludźmi. Jeszcze gorszą chorobą jest agorafobia, czyli lęk przed otwartą przestrzenią. Takie osoby po prostu boją się wyjść z domu, chociaż tak naprawdę tego potrzebują. Na szczęście są sposoby lecznicze, ażeby i takie osoby powracały do społecznego życia. Więcej na stronie:
Na bardziej przyziemnej płaszczyźnie funkcjonują swego rodzaju mechanizmy, jakie regulują współpracę różnych ludzkich grup. Zresztą ciężko sobie wyobrazić, ażeby na przykład w biznesie nie istniały relacje budujące udaną współpracę. Tworzone są różnego rodzaju programy partnerskie albo afiliacje, które udanie współtworzą udaną współpracę umożliwiającą zdobywanie lepszych wyników i osiąganie założonych priorytetów.
Powszechną współpracę możemy zaobserwować już u najmłodszych dzieci. Chociaż są one najczęściej skupione na sobie (dziecięcy narcyzm), to jednakowoż potrzebują interakcji z innymi dziećmi i są zadowolone mogąc się bawić z innymi. Kooperacji możemy uczyć się od zwierząt i to nawet od tych na najniższym poziomie. Bo co może zrobić jedna mrówka czy jedna pszczoła? Bez swojego stada jest samotna i bez celu w życiu.
